Πολλές φορές η αφορμή για να ξεκινήσει κάποιος/κάποια κάτι μεγάλο και ουσιαστικό, είναι κάτι μικρό και καθημερινό. Όπως ένα σχόλιο που διαβάσαμε στο Facebook, μια κουβέντα με ένα φίλο/μία φίλη, ένα σλόγκαν μιας διαφήμισης ή κάτι τέτοιο. Για μένα λοιπόν, αφορμή για να ξεκινήσω το blog αυτό στάθηκε ένα βιβλίο με τίτλο "Πούλα σαν καλλιτέχνης" του Austin Kleon. 
​​​​​​Μέσα σε όλα τα ωραία και ενδιαφέροντα που διάβασα στο συγκεκριμένο βιβλίο, ξεχώρισα την συγκεκριμένη πρόταση- ιδέα- στάση ζωής: 'Να σε νοιάζει μόνο να κάνεις καλή δουλειά... Μη συμβιβάζεσαι... Χτίσε ένα καλό όνομα, κράτα το καθαρό και κάποια στιγμή θα έχει δική του αξία. Είτε εμφανιστεί ο κόσμος είτε όχι, εσύ είσαι εκεί έξω, κάνεις το κομμάτι σου, και είσαι έτοιμος όποτε κι αν ετοιμαστούν αυτοί'. 
Είναι μια στάση ζωής έχει στον πυρήνα της την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, την εργατικότητα, την υπομονή και την αισιοδοξία. Σε ένα κόσμο που κινείται και αλλάζει τόσο γρήγορα, όλοι φαινόμαστε να έχουμε γίνει πιο ανυπόμονοι από ποτέ. Θέλουμε να γευτούμε την επιτυχία ΑΜΕΣΩΣ και όταν οι άλλοι δεν ανταποκρίνονται με τον αναμενόμενο ενθουσιασμό στη δουλειά μας, τις ιδέες μας κλπ αισθανόμαστε ματαίωση και απογοήτευση. 
Ανθρώπινο θα μου πείτε. Και αναμενόμενο. Σύμφωνοι. Όμως, μήπως είναι κάτι που αξίζει να το δουλέψουμε μέσα μας; Το να διαχειριζόμαστε δηλαδή τις ματαιώσεις μας και να χτίζουμε την αυτοπεποίθηση και την υπομονή μας. Σίγουρα αξίζει! 
Και γιατί αυτά τα ζητήματα να τα συζητάμε εδώ, στο blog μιας δασκάλας Αγγλικών; Μάλλον γιατί είναι κάτι που βλέπω ότι πραγματικά χρειάζονται οι μαθητές/μαθήτριες μου. Να μάθουν να εργάζονται πάνω στους στόχους τους, να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, να μην απογοητεύονται και τα παρατάνε στην πρώτη ή δεύτερη ή και τρίτη δυσκολία. 
Τα τελευταία χρόνια, με την πληθώρα των διαθέσιμων επιλογών στις εξετάσεις γλωσσομάθειας, όλο και περισσότεροι μαθητές/μαθητριών επιλέγουν τα λεγόμενα 'πιο φιλικά' πιστοποιητικά. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι μεμπτό, ούτε δείχνει ελλιπή προετοιμασία, ούτε τίποτα τέτοιο. Ίσως δείχνει ότι για πολλούς/πολλές μαθητές/μαθήτριες και γονείς είναι πολύ σημαντικό να 'ξεμπερδευουν' με την πρώτη προσπάθεια και ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Βεβαίως και τα κέντρα ξένων γλωσσών θέλουν να αποφύγουν τις αποτυχίες και να διαφημίσουν το περιβόητο και πολυπόθητο '100% επιτυχία'. 
​​​​​​Όποιος/όποια δεν ζει σε γυάλα ωστόσο, και προσπαθεί κάτι να πετύχει στη ζωή του/της, γνωρίζει ότι οι μικρές ή μεγάλες αποτυχίες μας είναι μέρος του παιχνιδιού και αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Το να μάθεις να διαχειρίζεσαι τις ματαιώσεις που βιώνεις, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να πιστεύεις στον εαυτό σου όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν και να δουλεύεις σκληρά για τους στόχους σου, είναι από τα σπουδαιότερα μαθήματα που μπορεί ένας/μια δασκάλος/δασκάλα να προσφέρει στη νέα γενιά.
Πώς μπορούμε να τα διδάξουμε όλα αυτά στα παιδιά μας λοιπόν; Πρώτα από όλα με το προσωπικό μας παράδειγμα. Να αφήσουμε τα παιδιά να δουν ότι δεν είμαστε τέλειοι,δεν τα γνωρίζουμε όλα, αλλά συνεχώς προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και να μάθουμε. Και επίσης, να αφήσουμε τα παιδιά να πάρουν τα ρίσκα τους, να κάνουν τις επιλογές, να παίξουν και ίσως να χάσουν. Γιατί  μια αποτυχημένη προσπάθεια μπορεί να είναι το τελευταίο σκαλοπάτι πριν κάτι σπουδαίο.
Συνοψίζοντας σε τρεις λέξεις: Αυτοπεποίθηση, δουλειά και αισιοδοξία! Και όπως λέμε αγγλιστί: Sometimes you win,
sometimes you learn!